Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
8 / 2 / 2021

Η διαίσθησή μου σπάνια κάνει λάθος. (Για την ακρίβεια, αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ καμία περίπτωση που έχει κάνει λάθος, αλλά υποθέτω κάποτε θα έχει κάνει.)

Από την αρχή αυτής της πανδημίας, όταν τα ΜΜΕ είχαν αρχίσει να τρομοκρατούν ασύστολα τον γενικό πληθυσμό, είχα μια περίεργη αίσθηση για το όλο θέμα. Πολύ απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κάτι, εσωτερικά, με ενοχλούσε. Το ερεύνησα, και τότε έβρισκα μόνο διάφορες σαχλαμάρες και ανακρίβειες. Έφτασα μέχρι και στο σημείο να αναρωτηθώ μήπως τελικά έκανα λάθος, μήπως σκεφτόμουν μαλακίες και όντως ήταν μια τόσο σοβαρή κατάσταση όσο ήθελαν να λένε.

Μετά, όμως, άρχισα να ανακαλύπτω διάφορες πληροφορίες σε websites του εξωτερικού που δικαιολογούσαν τις ενστικτώδεις αμφιβολίες μου για το όλο θέμα. Και σταδιακά ακόμα και σε ελληνικά websites άρχισα να βρίσκω παρόμοιες πληροφορίες, καθώς ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αφυπνίζονταν μπροστά σ’αυτή την τραγική αλήθεια: ότι ναι μεν υπάρχει ένας ιός που κυκλοφορεί αλλά τα μέτρα που παίρνονται είναι αδικαιολόγητα απολυταρχικά και οδηγούν τις κοινωνίες στο βάραθρο.

Και ορίστε πού έχουμε φτάσει σήμερα: Από το κακό στο χειρότερο. Αμφιβάλλει κανείς;

Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που η διαίσθησή μου με προειδοποιούσε για κάτι τρομερά κακό και δεν ήμουν σίγουρος αν είχε δίκιο.

Τελικά, είχε δίκιο.

Τι έχει γίνει από τότε ώς τώρα:

  • καταστροφή της οικονομίας·
  • γενικευμένη παράνοια, αδικαιολόγητη για τα πραγματικά δεδομένα της πανδημίας Covid-19·
  • διχασμός της κοινωνίας·
  • ολοένα και περισσότερα κρούσματα και νεκροί, παρά τα καταστροφικά lockdown που δεν βοηθάνε σε τίποτα·
  • αποδεδειγμένα ψέματα σχετικά με αριθμό νεκρών και κρουσμάτων·
  • λανθασμένη και τυχαία χρήση των αμφιλεγόμενων τεστ για κορονοϊό, με αποτέλεσμα ο καθένας να ερμηνεύει τα αποτελέσματα όπως τον βολεύουν·
  • ανόητη θεοποίηση της μάσκας, που όλοι οι σοβαροί επιστήμονες ξέρουν ότι ελάχιστα προστατεύει, αν προστατεύει καν·
  • συζήτηση για έμμεσο ή άμεσο καταναγκαστικό εμβολιασμό (ξεκάθαρη, δηλαδή, παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων)·
  • θεοποίηση εμβολίων σαν να είναι μαγικά ελιξίρια ενώ δεν έχει ακόμα αποδειχτεί η αποτελεσματικότητά τους παρά μόνο εργαστηριακά·
  • παρανοϊκή, τρομαγμένη επιθυμία του κόσμου να εμβολιαστεί παρότι ξέρει ότι θα τον αναγκάζουν να εμβολιάζεται επανειλημμένως ανά 6μηνο·
  • πλήρης συγκάλυψη των πιθανών τραγικών παρενεργειών των εμβολίων·
  • προσπάθεια κατάπνιξης ελεύθερων φωνών που επιχειρούν να αποκαλύψουν την αλήθεια για όλα τα παραπάνω.

Η κατάσταση είναι τραγική, και δεν φαίνεται να βελτιώνεται αν ο κόσμος δεν αφυπνιστεί και αρχίσει να λέει ΟΧΙ.

Τις προάλλες ο Σαχίνης έκανε μια καταπληκτική εκπομπή στο ΚΡΗΤΗ TV σχετικά με τον κορονοϊό, όπου έφερε καλούς, ευφυείς, και ειλικρινείς επιστήμονες όπως Ιωαννίδης, Φαρσαλινός, και άλλους, οι οποίοι δεν εγκρίνουν τα μέτρα για τον κορονοϊό και θεωρούν ότι είναι αντιεπιστημονικά.

Πώς; Μα, οι... ψεκασμένοι δεν είναι εναντίον της επιστήμης;

Όχι, οι υποτιθέμενοι «ψεκασμένοι» δεν είναι εναντίον της επιστήμης. Είναι υπέρ της ελευθερίας. Οι κορονοκράτορες – αυτοί που επιβάλλουν τα απολυταρχικά μέτρα – είναι και εναντίον της επιστήμης και εναντίον της ελευθερίας.

Και για όσους πάσχουν ακόμα από παράνοια για τον κορονοϊό και φοβούνται ότι είναι η χειρότερη επιδημία που έχει πλήξη την ανθρωπότητα, μπορούν να δουν παρακάτω μερικά αληθινά δεδομένα τα οποία παρουσίασε ο Ιωαννίδης τις προάλλες στην εκπομπή του Σαχίνη (αλλά μπορεί να τα βρει και οποιοσδήποτε κάνει μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο):

Όπως φαίνεται, ο κορονοϊός δεν είναι και τόσο τρομερή επιδημία. Και τα θύματά του είναι κυρίως μεγάλης ηλικίας. Αν δεν υπολογίζονταν αυτοί που είναι μεγάλης ηλικίας, το ποσοστό θα ήταν τραγικά μικρότερο.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι καταστρέφουν τις κοινωνίες, τις οικονομίες, τα άτομα, τα πάντα, χωρίς καλό λόγο.

Όχι πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει καλός λόγος για κάτι τέτοιο. Πολύ απλά, δεν λύνεις ένα πρόβλημα προκαλώντας περισσότερα προβλήματα. Και ούτε καν αυτό το πρόβλημα δεν μπορούν να λύσουν! Ο Ιωαννίδης, μάλιστα, τονίζει ότι τα lockdown λειτουργούν αντίστροφα, χειροτερεύοντας τα πράγματα ακόμα και για την ίδια την πανδημία (πράγμα που προσωπικά ήδη υποψιαζόμουν – απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός επιστήμονας για να δεις το αυτονόητο).

Ο Φαρσαλινός, στην ίδια εκπομπή, είπε ότι δεν λύνεις ένα υγειονομικό πρόβλημα με μέτρα δημόσιας τάξης. Και αυτό είναι απόλυτα σωστά – ανάμεσα σε πολλά άλλα σωστά που είπε και συνεχίζει να λέει.

Ο Κλεάνθης Γρίβας – από τους λίγους ψυχιάτρους που συμπαθώ – είπε, αλλού, ειρωνικά, ότι ένα διαμέρισμα άρπαξε φωτιά και για να τη σβήσουμε γκρεμίσαμε όλη την πολυκατοικία!

Και πάλι δεν τη σβήσαμε, κύριε Γρίβα. Απλά γκρεμίσαμε την πολυκατοικία και τα απομεινάρια της άρπαξαν κι αυτά φωτιά...

Τώρα, το παραμύθι του συστήματος – των mainstream ΜΜΕ, των λαμόγιων του κορονοϊού, και των παραπλανημένων – είναι ότι διαμαρτύρονται – ποιοι; Άκου να δεις ποιοι λένε ότι διαμαρτύρονται: Οι ακροδεξιοί, οι εμμονικοί, οι ψεκασμένοι, τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, οι δεξιοί αναρχικοί, οι ακροαριστεροί, οι εθνικιστές...

Ξέχασαν να προσθέσουν άλλη μια κατηγορία: εμένα. Γιατί δεν νομίζω ότι ανήκω σε καμία από αυτές τις ομάδες.

Επίσης, ξέχασαν να προσθέσουν χιλιάδες επιστήμονες, ανεξάρτητους δημοσιογράφους, σκεπτικιστές και σκεπτόμενους, καλλιτέχνες και συγγραφείς, σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Όταν όλοι αυτοί, που πολλοί ανήκουν και σε τελείως αντίθετες ομάδες, διαμαρτύρονται μαζικά, ε, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ, και πρέπει να δώσεις σημασία.

Πρώτον: Όχι άλλος φόβος. Κάποτε θα πεθάνεις ούτως ή άλλως. Είναι δυνατόν να κάθεσαι συνέχεια και να φοβάσαι τον θάνατο;

Δεύτερον: Όχι τυφλή αποδοχή στα μέτρα που παίρνονται για τον κορονοϊό.

Τρίτον: Όχι τυφλή αποδοχή των όσων λένε τα ΜΜΕ ή διάφοροι δήθεν παντογνώστες επιστήμονες. Κανένας δεν είναι ο Ιησούς Χριστός. Κανένας ουσιαστικά σήμερα δεν ξέρει παρά ελάχιστα για τον κορονοϊό. Μην πιστεύεις κάτι επειδή το άκουσες στα ΜΜΕ. Πολλά είναι και τελείως ψέματα ή τραγική παραποίηση της πραγματικότητας.

Τέταρτον: Προσωπική έρευνα. Ψάξε και βρες. Σήμερα, με το διαδίκτυο, ο καθένας μπορεί να κάνει προσωπική έρευνα· δεν είναι πια μόνο για τους λίγους. Ψάξε και βρες. Υπάρχουν πολλά πράγματα που αποκρύπτονται ή παραποιούνται από τις κυβερνήσεις και τα mainstream ΜΜΕ.

Πέμπτον: Σε καμία περίπτωση δεν δεχόμασταν εξαναγκαστικές, έμμεσα ή άμεσα, επεμβάσεις επάνω στο σώμα μας... όπως, ας πούμε, κάποιος να χώνει βελόνες μέσα σου χωρίς τη συγκατάθεσή σου ή εκβιαστικά («δε θα βρίσκεις δουλειά άμα δεν κάνεις το εμβόλιο» κτλ).

Έκτο: Υποστηρίζουμε ανεξάρτητους επιστήμονες και σκεπτόμενους ανθρώπους που λένε την αλήθεια για τον Covid-19 και για τα εμβόλια, και εξαπλώνουμε τα λόγια τους όσο περισσότερο μπορούμε.

Επίσης καλό θα ήταν να εξαπλώσεις κι αυτό το κείμενο όσο περισσότερο μπορείς.

Ποτέ δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για ελευθερία, όχι επειδή είμαστε κομματικοποιημένοι, ή ενταγμένοι, ή σε κάποια ομάδα, ή οτιδήποτε άλλο, αλλά επειδή θέλουμε να παραμείνουμε άνθρωποι.

Πάρε έναν ψεκαστήρα και άρχισε να ψεκάζεις μέχρι να γίνουν όλοι «ψεκασμένοι» και να καταλάβουν ότι τους κλέβουν τη ζωή.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]